Βιογραφικό Αγγελικής Ρόζη

ΡΟΖΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ

ΕΠΙΚΟΥΡΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ

ΣΠΟΥΔΕΣ

1988:                   Πτυχίο Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Iωαννίνων, Tμήμα Φιλολογίας – Kατεύθυνση Kλασικών Σπουδών.

1989:                   Mεταπτυχιακό Δίπλωμα Master of Arts in Literature (Drama), University of Essex, Mεγάλη Bρετανία.

1996:                   Διδακτορικό δίπλωμα (Doctor of Philosophy) με θέμα: “The evolution of a subversive parole in the plays of Arthur Adamov, Eugène Ionesco and Jean Genet” («H εξέλιξη ενός ανατρεπτικού λόγου στα θεατρικά έργα των Aρτούρ Aνταμόφ, Eυγένιου Iονέσκο και Zαν Zενέ»), Department of Drama, Theatre and Media Arts, Royal Holloway and Bedford New College, University of London, Mεγάλη Bρετανία.

2000:                   Mεταπτυχιακό Δίπλωμα Master of Arts in Humanities (Popular Culture), The Open University, Mεγάλη Bρετανία.

ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ

  • “Jean Genet’s mots dialectophages” («O Jean Genet και οι διαλεκτοφάγες λέξεις»), στο Read, B., Birchall, I. (eds.), Flowers and Revolution – A collection of writings on Jean Genet, London: Middlesex University Press, 1997, 106 – 112.
  • «Bασίλη Zιώγα, Xρωματιστές γυναίκες: μία απόπειρα θεατρικής αποδόμησης της πατριαρχικής αντίληψης για τη γυναίκα». Γράμματα και Tέχνες, τεύχος 81, Mάιος 1997, 22 – 27.
  • «Mιχάλη Bιρβιδάκη, Στην εθνική με τα μεγάλα, ‘εσωτερική’ ακινησία και ‘εξωτερική’ κίνηση: εικόνες από τη ζωή στις παρυφές του δρόμου». Γράμματα και Tέχνες, τεύχος 83, Φεβρουάριος – Mάιος 1998, 40 – 45.
  • «Παύλου Mάτεσι, Προς Eλευσίνα: το πέρασμα από τον ‘ρεαλισμό’ στη ‘μετα-τραγική’ οπτική». Γράμματα και Tέχνες, τεύχος 85, Oκτώβριος – Φεβρουάριος 1999, 22 – 28.
  • «Ιάκωβος Καμπανέλης, Μια συνάντηση κάπου αλλού…, Ευγένιος Ιονέσκο, Ο άνθρωπος με τις βαλίτσες: η χαρτογράφηση μιας δραματουργικής περιπέτειας». Πρακτικά Πανελληνίου Συνεδρίου προς τιμήν του Ιάκωβου Καμπανέλλη, Πάτρα: Εκδόσεις Περί τεχνών, 2006, 345-371.
  •  «Οι δοκιμασίες του αισθήματος και οι δοκιμές του θεάτρου: το θεατρικό έργο του Άκη Δήμου». Άκης Δήμου, Άπαντα τα Θεατρικά, τόμος Α’, Αθήνα: Αιγόκερως, 2006 , 13 – 56.
  • «Η αφήγηση ως υλικό παράστασης στην όψιμη δραματουργία του Σάμουελ Μπέκετ», Δρώμενα, 16, 2007, 28 – 43.
  • «Η μορφή της Ιοκάστης στη σύγχρονη γαλλόφωνη δραματουργία». Στο XIII Διεθνής Συνάντηση Αρχαίου Δράματος 2007 Η γυναίκα στο αρχαίο δράμα, Πρακτικά συμποσίου, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 167-190.
  • «Η διαμόρφωση των αισθητικών και ιδεολογικών κατευθύνσεων της μεταπολεμικής ελληνικής δραματουργίας», υπό δημοσίευση στα πρακτικά του επιστημονικού συμποσίου με θέμα «Θέατρο και κινηματογράφος: θεωρία και κριτική», που διοργάνωσε η Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (Αθήνα, Απρίλιος 2010).
  • «Εξερευνώντας το χάρτη της σύγχρονης ιστορίας: απεικονίσεις της αποικιοκρατικής «κληρονομιάς» στο γαλλικό θέατρο», υπό δημοσίευση στα πρακτικά του διεθνούς επιστημονικού συνεδρίου με θέμα «Σκηνική πράξη στο μεταπολεμικό θέατρο, Συνέχειες και ρήξεις», που διοργάνωσε το Τμήμα  Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου (Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος 2010).
  • «Η επαναδιαπραγμάτευση της εθνικής ταυτότητας στο ελληνικό θέατρο της μεταπολίτευσης: αφηγήσεις της Ιστορίας», υπό δημοσίευση στα πρακτικά του  επιστημονικού συνεδρίου, «20 χρόνια Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Από τη χώρα των κειμένων στο βασίλειο της σκηνής», που διοργάνωσε το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Αθήνα, Ιανουάριος 2011).
  • Ο χώρος της σκηνής και η γεωγραφία του σύγχρονου κόσμου στη δραματουργία του Bernard–Marie Koltès, Αθήνα, Νεφέλη, 2011.

 
ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ

Θεωρία του πολιτισμού, θεωρία και ερμηνεία του θεάτρου του 20ου αιώνα, ειδικότερα μοντέλα ανάλυσης του θεατρικού φαινομένου που προέρχονται από διαφορετικά πεδία της θεωρητικής κριτικής (μεταδομισμός, ψυχανάλυση, πολιτισμικές σπουδές, μεταποικιακή θεωρία). Σύγχρονο ευρωπαϊκό και νεοελληνικό θέατρο: ερμηνευτικές προσεγγίσεις θεατρικών κειμένων.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ

(Χειμερινό εξάμηνο 2012-2013)

Το μεταπολεμικό νεοελληνικό θέατρο

Το μάθημα εξετάζει την εξέλιξη της ελληνικής μεταπολεμικής δραματουργίας από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 μέχρι σήμερα. Μέσα από την ανάλυση επιλεγμένων θεατρικών έργων ανιχνεύονται οι διαφορετικές μορφολογικές και θεματολογικές κατευθύνσεις που ακολουθούν οι θεατρικοί συγγραφείς. Ξεκινώντας από την γενιά του 1960, δίνεται έμφαση στις διαφορετικές εκφάνσεις του ρεαλισμού αλλά και σε παραδείγματα έργων που κατατάσσονται στην «ελληνική εκδοχή του θεάτρου του παραλόγου». Οι απεικονίσεις του σύγχρονου κοινωνικού τοπίου, η ανατομία της οικογένειας και η περιπέτεια των διαπροσωπικών σχέσεων αποτελούν τους βασικότερους θεματολογικούς άξονες των θεατρικών έργων που αναλύονται.

Στη συνέχεια εξετάζεται η ανάπτυξη της δραματουργικής παραγωγής από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 μέχρι σήμερα. Στο πλαίσιο αυτό συζητούνται οι αλλαγές που παρατηρούνται και οι τάσεις που καταγράφονται. Η πολύπλευρη ανάπτυξη της θεατρικής δραστηριότητας και ο τρόπος που επηρεάζει τη δραματουργία και η διαφορετική σχέση που αποκτούν οι συγγραφείς με τη σκηνική πρακτική.  Οι επιδράσεις που δέχονται οι θεατρικοί συγγραφείς και ο πειραματισμός με νέες «κειμενικές» φόρμες. Η μετεξέλιξη της παράδοσης του ρεαλισμού, το παιχνίδι με τα διακείμενα.

Το ευρωπαϊκό θέατρο του 20ου αιώνα (1900-1960)

Το μάθημα εξετάζει τα σημαντικότερα κινήματα του θεάτρου στην Ευρώπη από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, εστιάζοντας στη δραματουργική παραγωγή. Με αφετηρία τις πρώτες αντιδράσεις που εκδηλώνονται εναντίον του δόγματος της ρεαλιστικής αναπαράστασης, εξετάζονται οι φιλοσοφικές, αισθητικές και ιδεολογικές παράμετροι που πλαισιώνουν τα κινήματα της ιστορικής πρωτοπορίας, και συγκεκριμένα  το κίνημα του συμβολισμού, το κίνημα του εξπρεσιονισμού και τους πρωτοποριακούς θεατρικούς πειραματισμούς του φουτουρισμού, του νταντά και του υπερρεαλισμού.

Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στην εποχή του μεσοπολέμου, εστιάζοντας στον τρόπο που τα κινήματα αυτά μετεξελίχθηκαν. Συγκεκριμένα δίνεται έμφαση στην ανάπτυξη του επικού θεάτρου μέσα από το έργο του Μπρέχτ, στις απηχήσεις που είχε στη δραματουργία η αισθητική του υπερρεαλισμού και η θεωρία που ανέπτυξε ο Αρτώ, στη χρήση του μύθου ως μέσου έκφρασης σύγχρονων αισθητικών και ιδεολογικών προβληματισμών όπως εκφράζεται από το κίνημα του «φιλολογικού» δράματος στη Γαλλία, στην πρωτοποριακή δραματουργία του Πιραντέλλο και στην ιδιαίτερη εκδοχή του ποιητικού δράματος που καλλιεργεί ο Λόρκα.

Τέλος, εξετάζονται οι σημαντικότερες κατευθύνσεις που ακολουθεί η ευρωπαϊκή μεταπολεμική δραματουργία, μέσα από το έργο των συγγραφέων του «παραλόγου» και των συγγραφέων που εντάσσονται στο πολιτικό θέατρο.