Η πόλη της Ζακύνθου με το λόφο της Μπόχαλης, όπου βρίσκεται και το κάστρο της, από το οποίο οι Ενετοί για 313 χρόνια (1485-1797) όριζαν την τύχη του νησιού.

Η Ζάκυνθος είναι το νοτιότερο νησί των Επτανήσων, καθώς απέχει 17 ν.μ. από τα πλησιέστερη ακτή της Πελοποννήσου. Μαγευτικές παραλίες αλλά και ορεινή φύση χαρακτηρίζουν το νησί. Η ανατολική πλευρά του είναι πεδινή σε αντίθεση με τη δυτική που καλύπτεται σε όλο το μήκος της με ορεινούς όγκους, με ψηλότερο βουνό τον Βραχιώνα (756μ. υψομ.). Η νότια πλευρά του νησιού διαμορφώνεται από τον μεγάλο κόλπο του Λαγανά.

Η Ζάκυνθος είχε πολλά πλούσια δάση που σήμερα έχουν περιοριστεί αλλά η χλωρίδα της παραμένει πλούσια και ενδιαφέρουσα.

Λέγεται ότι το όνομα της ‘‘Φιόρο του Λεβάντε’’ (άνθος της Ανατολής) το πήρε από τον θαλασσινό κρίνο που ανθίζει στα τέλη του καλοκαιριού στον κόλπο του Λαγανά.

Η αρκετά πλούσια πανίδα της ξεχωρίζει λόγω της θαλάσσιας χελώνας caretta-caretta, που αναπαράγεται στην παραλία του Λαγανά, όπου έχει δημιουργηθεί το ‘‘Εθνικό θαλάσσιο πάρκο Ζακύνθου’’ με σκοπό την προστασία της.

Η Ζάκυνθος έχει έκταση 406 τ. χλμ. με 39.000 κατοίκους βάσει της απογραφής του 2001. Διοικητικά είναι ένας νομός αποτελούμενος από έξι δήμους.

Πατρίδα πολύ σημαντικών λογοτεχνών, όπως του Γρηγορίου Ξενόπουλου, του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου, η Ζάκυνθος αποπνέει τη γοητεία ενός νησιού με εντυπωσιακές φυσικές ομορφιές αλλά και με πλούσια πνευματική λογοτεχνική και μουσική παράδοση, που διακρίνει ο επισκέπτης σε κάθε γωνιά του νησιού.

Το λιμάνι της Ζακύνθου από το κάστρο	Η πύλη του κάστρου της Ζακύνθου

|