Όπως αποδεικνύουν τα πολλά ανασκαφικά ευρήματα η Κεφαλονιά κατοικήθηκε από την παλαιολιθική περίοδο. Κατά τη μυκηναϊκή περίοδο (1500-1100 π.Χ.) αποτέλεσε τμήμα του βασιλείου του Οδυσσέα μαζί με την Ιθάκη, τη Ζάκυνθο και τη Λευκάδα. Κατά τη γεωμετρική  περίοδο (1100-700 π.Χ.) παρουσίασε εικόνα εγκατάλειψης ενώ κατά τους κλασικούς χρόνους (480-323 π.Χ.) υπήρχαν στο νησί τέσσερις πόλεις-κράτη η Πάλη, η Κράνη, η Σάμη και οι Πρόννοι. Κατά τη διάρκεια των περσικών πολέμων η Πάλη συμμετείχε με 200 οπλίτες στη μάχη των Πλαταιών. Οι Κεφαλλονίτες κατάφεραν ν’ αποκρούσουν τις επιθέσεις των Μακεδόνων, αλλά υποτάχθηκαν λίγο αργότερα, το 188 π.Χ.,στους Ρωμαίους. Στην συνέχεια η Κεφαλονιά αποτέλεσε τμήμα του νέου Βυζαντινού κράτους. Την εποχή εκείνη κτίσθηκε το κάστρο του Αγίου Γεωργίου που έγινε και η πρωτεύουσα του νησιού. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας η Κεφαλονιά θα καταληφθεί το 1185 νωρίτερα από τα άλλα νησιά του Ιονίου, αλλάζοντας χέρια μεταξύ διαφόρων Φράγκων ηγεμόνων. Για δεκαπέντε μόνο χρόνια μεταξύ 1485-1500, μέχρι να επιστρέψουν οι Ενετοί, η Κεφαλονιά παρέμεινε υπό την κυριαρχία των Τούρκων. Από το 1797 που καταλήφθηκε από τους Γάλλους δημοκρατικούς, που κατήργησαν το αριστοκρατικό σύστημα των Ενετών (libro d’oro), η Κεφαλονιά ακολούθησε την τύχη των υπολοίπων Επτανήσων. Για ένα μικρό διάστημα διοικήθηκε από τους Ρωσοτούρκους και το 1809 πέρασε υπό τη διοίκηση των Άγγλων.  Οι Κεφαλλονίτες μετείχαν ενεργά στην Ελληνική επανάσταση και πρωτοστάτησαν για την απελευθέρωση τους από την Αγγλική κυριαρχία, που επιτεύχθηκε μαζί με τα υπόλοιπα Επτάνησα το 1864. Το 1953 όπως και τα υπόλοιπα Επτάνησα η Κεφαλονιά υπέφερε από τους σεισμούς.

|